مشاوران واقعی مدیریت از” توانایی های شناختی” و “مهارت های تفکر تحلیلی و انتقادی” به قدر مناسبی برخوردارن. به دور از سیاست زدگیِ سازمانی و تلاش برای خوشامدِ صرفِ مدیران، نقشِ “منتقد مُصلح” را بازی کرده و زبانشون در بیان مخالفت و نقد سازنده ی مدیران سازمان قاصر نیست.

 از “مرشدگریِ صرف” فاصله گرفتن و خودشونو درگیر پروژه ها و مسئولیتِ نتایج پروژه ها می کنن. به درکی پیچیده تر و فراتر از “اطلاعات و دانش” رسیدن که جنس اونن، از جنس “خِرد و بینشه”  و به کمک “بازاندیشی” (reflection) و “باز آفرینیِ” مدام و پیوسته تجارب شخصی، دانش دانشگاهی و تنفس مستمر در فضای تجربه های کاریِ جدی و فعالیتِ دانشگاهی اصیل به اون دست یافته اند. ادبیاتشون “بر اساس نیاز” ،” بر اساس اقتضا” و “غیر اجباری” هست و فقط خودشونو دانای یک موضوع نمی دونن. بلکه معتقد به “راهکارهای اکتشافی و جدید” برای حل مساله در “ساز وکار جمعی” و “گفت و گو محورِ” امور کاری هستن. تراز علمی و حرفه ایِ این افراد را می تونیم از شبکه ی کسانی که باهاشون کار میکنن به درستی شناخت.

و در نهایت اینکه در گفتار خودشون رگه هایی از “مفهوم پردازی های بهتر” و ارجاع به “مفاهیم علمی و همچنین نقد تحلیلیِ تجارب” گذشته دیده می شه.

 در واقع تلاش می کنن، مخاطب خودشونو به “دستگاه های تحلیلی” و “چارچوب های علمیِ” جدیدتری مجهز و مسلح کنند.

نکته ی آخر اینکه این گونه شناسی، گویای همه ی تیپ های مشاوره در جهانِ واقع نیست و در عمل، تیپ های ترکیبی تری مثل “مرشد دانشگاهی-جلاس گردگو” و  “کاربلدنماهای ضد دانشگاهی – موعظه گر” هم در این عرصه کم نیستن.

  جای تاسف اونجائه که به خاطر ماهیت “پیچیده” ، “ادراکی” و “غیر ملموس ِ” معیارهای هایی که گفتیم، شناخت مشاوران کار بلد از نابلد و تشخیص “اصل” و “اصل نما” در بازار خطرناک مشاوره ی مدیریت به مراتب سخت تر از سایر بازارهاست.

البته جای امیدواری نیز اینجاست که با بلوغ کنشگران این بازار و فعالین بازار همچون مجموعه لیباز آکادمی در “سمتِ ارائه خدمات مشاوره”، به مرور عرصه ی بیشتری برای رشد و ارتقای بخش اصیل صنعت مشاوره مدیریت نیز، در کشور ما فراهم شده.

نویسنده و نظریه پرداز اولیه: سید مجتبی هاشمیان

ساده سازی، ویراستاری علمی و تکمیل نهایی: دکتر حامد محمدی شهرودی